Katarzyna Mirczak

Sceneria, oprawa, sztafaż, drugi lub dalszy plan, również: kontekst, sytuacja, położenie, osnowa lub kanwa, okoliczności i uwarunkowania, realia lub kulisy, źródło, geneza i przyczyna, a nawet akompaniament.

Tło pogodzi się z każdym z tych słów. Zderzenie kulturowe, do którego doszło na tak zwanych ziemiach odzyskanych, przyłączonych do Polski po drugiej wojnie światowej, utworzyło nieusuwalne tło, do dziś widoczne w wielu warstwach folkloru słownego, budownictwa, stroju, muzyki, obyczajowości, obrzędowości czy sztuki ludowej. To właśnie tło, jako repetytorium historii przemilczanych, wydobywa ponadkulturową obecność rzeczy pozostawionych, takich jak meble, obrazy, porcelana. Ich obrót na rynku wtórnym nieustannie siłuje się z pamięcią, przez co tło staje się niewygodne, a próby jego zatarcia coraz bardziej czytelne. Fotografie podejmują próbę zmierzenia się z pamięcią o ludziach i miejscach, w których żyli na ziemiach zachodnich i północnych współczesnej Polski.

Na Tło, artystyczny destylat współczesnej sytuacji zastanej na tych terenach, składają się dwie narracje. Jedna, archiwalna, wykorzystuje zdjęcia pochodzące między innymi z zasobów Centralnej Agencji
Fotograficznej, Polskiej Agencji Prasowej, Narodowego Archiwum Cyfrowego, Landesbildstelle Oberschlesien, Katedry Judaistyki im. Tadeusza Taubego Uniwersytetu Wrocławskiego, Muzeum Etnograficzne go oraz Muzeum Narodowego we Wrocławiu, ze zbiorów Żydowskiego
Instytutu Historycznego im. E. Ringelbluma w Warszawie oraz ze zbiorów Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN, a także zbiorów prywatnych. Druga narracja, współczesna, składa się z fotografii autorstwa Katarzyny Mirczak, których celem jest zbadanie stanu zachowania tła:
obiektów i pamięci pozostałych po poprzednich mieszkańcach. Za pomocą tych prac autorka oddaje głos rzeczom i miejscom przechodzącym symboliczną transformację – od przedmiotu rozstania, pozostawionego przez wysiedlonych, poprzez obiekt podlegający w czasach Polski Ludowej opisowi i wycenie jako dobro poniemieckie, aż po etap, w którym pierwotne znaczenia
ulegają zatarciu, a sam przedmiot wtapia się w codzienność.

Katarzyna Mirczak – artystka sztuk wizualnych,  absolwentka Instytutu Archeologii UJ. W swojej pracy artystycznej wykorzystuje obiekty odnalezione w archiwach instytucji naukowych i medycznych, eksplorując zagadnienia związane z pamięcią, tożsamością  i śmiercią.

Obiekty ukazuje w sposób zimny i zdyscyplinowany, zaciera tym samym granicę pomiędzy klasyczną martwą naturą a dokumentami naukowymi czy dowodami zbrodni. Jej prace są często wystawiane w najistotniejszych dla sztuki i fotografii miejscach, takich jak choćby Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Kunsthalle w Bratysławie, na festiwalu Rencontres d’Arles, czy podczas Paris Photo oraz AIPAD Photography Show w Nowym Jorku.

Od 2010 roku współpracuje z Erickiem Franckiem (Eric Franck Fine Art, Londyn), jednym z założycieli Henri Cartier-Bresson Foundation w Paryżu, członkiem Advisory Board Tate Britain Gallery, wydawcą.