9 bram, z powrotem ani jednej

Praca Grzybowskiej jest opowieścią o samotności i melancholii, które uważa za naturalne doświadczenie i stan istnienia. Poprzez pryzmat swoich bohaterów mówi także o sobie samej, szukając odpowiedzi uniwersalnych.

“Po latach fotografowania cudzego cierpienia potrzebowałam się zatrzymać i odpocząć. Chciałam znowu nauczyć się fotografować w ciszy, w nocy, samotnie wyszukując obrazy w naturze, będąc czasami przy innym człowieku, słuchając jego historii, jego cierpienia, jego bólu, ale też radości – po prostu słuchając jego życia. Przyroda stała się dla mnie uspokojeniem i formą ucieczki. Stała się nową formą wyrażania artystycznego. (…)”