Death Landscapes są skażonymi krajobrazami. Łączy się w nich idylliczność i piętno traumy, wywołanej przez wydarzenia, których były niemymi świadkami. W tych pozornie niewzruszonych pejzażach można odnaleźć rysy, pęknięcia, a nawet fizyczne blizny. Traumatyczne wydarzenia, które je pozostawiły, mają różny charakter: od zbiorowych, jak bitwa wojenna czy zamach terrorystyczny, po tragedie dotykające pojedyncze osoby – ofiary seryjnego mordercy. Wybrałem trzynaście takich miejsc; jedenaście z nich odwiedziłem w dniach, w których przypadały rocznice tragicznych zdarzeń, daty odwiedzin dwóch pozostałych są symboliczne i umowne. Czas i przestrzeń przecięły się. Być może jakaś szczególna aura miejsca determinowała wykonanie fotografii, a kumulująca się siła oraz energia tych krajobrazów zapisały się na zdjęciach.

Fotografując te miejsca, opowiadam historie, które się w nich wydarzyły. Zadaję sobie pytania: czy „ścieżka miłości” na wyspie Utøya nadal nią jest po tym, jak wsiąkła w nią krew ofiar zamachowca? Jak idylliczność miejsca rozpada się, pozostawiając „odarty”, naznaczony traumą pejzaż?

Przede wszystkim jednak jest to opowieść o człowieku, ujawniająca ciemną stronę jego duszy. Zastanawiam się, czy sprzyjające przecięcie czasu i przestrzeni wydobywa ją na światło dzienne? Czy te krajobrazy choć trochę zbliżyły mnie do mrocznej prawdy o człowieku?