MIMOCHODEM

Łukasz Gawroński jest portrecistą poruszającym się równolegle ze swoim modelem – w podobnej, przejściowej fazie ruchu.

Jego fotografowanie to bezustanna podróż po fazach.

Niekiedy rajd, najczęściej jednak szwendanie.

Łukasz się szwenda, więc spotyka.

Te spotkania, choć nie aranżowane, nie są przypadkowe – artysta programuje się z nadzieją na interakcję.

Podchodzi zresztą do możliwej wymiany uczciwie – bez łapczywego oczekiwania na wymierne efekty: oceny i wyceny.

Rozumie, że i natura stanu przejściowego jest uczciwa, nie wymuszając ostatecznego słowa.

Niedokończone trwanie gwarantuje wstrzymanie komentarzy.

Pozwala z dystansem wyczekiwać rozwoju wypadków. W permanentnej fazie przejściowej jest się równocześnie przed, w trakcie i po zdarzeniu.

Formalnie Gawroński stosuje silne znaki plastyczne i wyraziste formuły narracyjne, a mimo to często zastanawiamy się który fragment rzeczywistości odgrywają portretowane osoby.

Tymczasem artysta zaledwie otwiera temat, umożliwiając widzowi własne lub, co najciekawsze i najpełniejsze – wielokrotne opisanie sytuacji.

Nawet jeśli aranżuje scenę portretową dla celów konkretnej fabuły, aranżuje sytuacje trwania.

Miejsca, sztafaże i stylizacje – bez względu na to czy klarują, czy też woalują reżyserię – podnoszą temperaturę stanu przejściowego.

Wyczulenie na momenty emocjonalnego zawieszenia, pozwala Gawrońskiemu ilustrować wnikliwie, ale nienachalnie, niejako mimochodem.

Zapis gestów nie współtworzących jednoznacznego obrazu stanu ducha, to wyrazy zjawiskowego współbycia fotografa z modelem.

Dojrzałość artysty tkwi, przekornie, w chłopięcej bo nieco zachłannej ciekawości dla portretowanego i głębokiej akceptacji jego prywatności, właściwej doświadczonemu obserwatorowi.

Tekst: Paweł Klein
Kurator: Paweł Klein