Grupa nastolatków, właściwie dorastających młodych ludzi zajmuje swój czas na plaży jakimś zajęciem, zabawą, zadaniem. Na pierwszy rzut oka zupełnie zwyczajna scena, ale ten oswojony, widziany wielokrotnie obraz w pewnym momencie zaczyna budzić wizualną wątpliwość i co za tym idzie, otwiera się ogromne pole możliwych płaszczyzn interpretacji. Artysta często w swoich pracach posługuje się elementem wieloznaczności prezentując na pozór wręcz trywialne obrazy, które jednak po chwili wymuszają szczegółową analizę, przeobrażając swoją formę w precyzyjnie zaplanowany spektakl.

Lawina pomysłów i pytań o powód zaistnienia tej sytuacji i próba zrozumienia czym ona jest i dlaczego ma tak monumentalną formę wprowadza w stan niepokoju. Powoduje natłok myśli prowadzących ku wielu możliwym nieoczywistym rozwiązaniom, by pozostawić widza z kieszeniami pełnymi frustrujących pytań i dylematami.

Pozornie sielankowy obraz, autor przewrotnie traktuje jako metaforyczny komentarz do współczesności, jednocześnie nadając mu pewnego rodzaju uniwersalizm, który staje się żałobą po tej sielance, melancholijnym spojrzeniem na nowe pokolenie, z poczuciem straty, zadumą nad nieuchronnością przemian i rozczarowań, które na nich czekają.

Zatrzymanie tego wydarzenia w czasie na jedynej fotografii i prezentacja w ogromnej, przerysowanej postaci powoduje jego oderwanie od rzeczywistości, nadając mu eteryczny klimat i poetycki liryzm. Paradoksalnie można w tej formie wypowiedzi odnaleźć uczucie harmonii i spokoju i odkryć w sobie wrażliwość na piękno zmiany.