Tymczasowe zagęszczenie materii to działanie, które upubliczniam w formie wystaw fotografii i obiektów oraz w bezpośredniej pracy warsztatowej z ludźmi. Projekt, nad którym pracuję od ponad dwóch lat, bazuje na przedmiotach lub ich pozostałościach. Ich obecność na Ziemi otwiera szerokie pole do dyskusji, inicjowanych między innymi podczas realizowanych przeze mnie działań partycypacyjnych, w trakcie których zachęcam ludzi nie tylko do doświadczania materialności rzeczy, ale również do wielokierunkowej refleksji na temat złożonych problemów świata i kierunków, w których rozwijać się on może w przyszłości. Moim najważniejszym celem jest to, aby zasada wzajemnego szacunku nie była efemeryczną formą zachowania stworzoną na lokalne potrzeby, ale możliwe jak najszerszym i najtrwalszym założeniem, które dotyczyć będzie wszystkich ludzi w ujęciu globalnym – również tych, którzy żyją na drugim końcu świata i tych, którzy jeszcze się nie urodzili. Tak jak kiedyś używanie naturalnych materiałów do wykonania tradycyjnych ozdób ludowych było dobrą wróżbą na przyszłość dla lokalnej społeczności, tak dziś używanie zbieranego plastiku i innych odpadów traktuję jako dobrą wróżbę na przyszłość dla całego ekosystemu, w którym ludzka aktywność będzie zbudowana na wspólnotowym planowaniu opartym na refleksji i empatii, a nie na antropocentrycznej wygodzie epoki kapitalizmu konsumpcyjnego. Obiekty dobrej wróżby to m.in. tzw. pająki i motanki, które wykonuję z plastiku zebranego nad morzem.