Nie ulega wątpliwości, że pamięć nie ma permanentnego charakteru. Jest niestabilna i delikatna, ulega deformacji, zwłaszcza jeśli dotyczy odległego wydarzenia. Nie działa jak narzędzie nagrywające, podlega konstrukcji, bądź rekonstrukcji – interpretacji, która z czasem nakłada na nią nowe elementy. Jest wiele źródeł i powodów tych „zanieczyszczeń” – wypełniamy luki, racjonalizujemy zachowania, nakładamy na nie koloryzujące emocje gloryfikując lub demonizując ich znaczenie.
Projekt Tomasza Wysockiego to seria malarskich i pełnych detali sekwencji fotografii i obiektów – prawdopodobnych konstrukcji, które mogły się wydarzyć, są interpretacją zapamiętanych wydarzeń, ich połączeniem lub projekcją. Autor nie ukrywa, a zdecydowanie uwypukla elementy manipulacji, wzbogacając pracę o metaforyczne w jego odczuciu szczegóły, które nie są częścią jego wspomnień, jedynie reprezentują emocje i przywołują uczucia. Każda z części projektu reprezentuje pewnego rodzaju spotkanie, opowieść o relacji, jest rekonstrukcją sytuacji i scenerii, które w swojej formie sprawiają wrażenie wręcz surrealistycznych.

Memory is not the End jest artystycznym rozważaniem na temat znaczenia introspekcji, jej funkcji modelowania postrzegania samego siebie, co która ma wpływ na sposób interakcji z rzeczywistością. W psychologii i psychoterapii znane jest pojęcie fałszywych wspomnień, jednak nie pełnią one roli negatywnej. Interweniują i pomagają często, kiedy te prawdziwe mają traumatyzujący wydźwięk lub po prostu nam ich brakuje. Mieszają się ze sobą niezauważenie, ulegając reinterpretacji. Paradoksalnie fałszywe wspomnienia są wartościową częścią ludzkiego doświadczenia. Kiedy analizujesz ten proces widać w nim kreatywność, inteligencję, potrzebę rozwiązywania problemów, interpretacji i dzielenia się.